Loslaten en onthechten…hoe dan?
Blog: Monique van der Heijden (voor GAIA House of Yoga)
Binnen een yogales maken de termen ‘loslaten’ en ‘onthechten’ een belangrijk deel uit van de beoefening. Iets loslaten wat je niet meer dient, de adem loslaten, spanning loslaten. Er wordt veel waarheid gezegd, maar het zijn nog steeds woorden. Woorden die je aan kunt nemen of niet.
Je kunt pas loslaten als je weet wat je nog vasthoudt
Adem rustig in en uit. Laat maar gaan die negativiteit, somberheid, destructieve gedachten, tranen of opgekropte gevoelens. Makkelijker gezegd dan gedaan, want doordat we onszelf identificeren met alles wat ons mens maakt, is loslaten van dat wat bekend is, nog een hele klus. De grap is, dat het helemaal geen klus is of hoeft te zijn. Ons ik/ego bewustzijn maakt dat ervan omdat het ego nu eenmaal de hechting veroorzaakt. Het is juist ons ego en de overlevingsstrategie van ons denken dat daarbij hoort, dat ons gevangen houdt in een steeds terugkerende loep van pijn en lijden.
Als je je leven lang gewend bent om het op een bepaalde manier te doen met jezelf….hoe laat je dat dan in ‘Gods’naam los? Hoe doorbreek je dogma’s, vaste overtuigingen en saboterende gedachten die je niet meer dienstbaar zijn. Hoe doorbreek je verslavingen, angst, trauma, hebzucht, angst voor tekort, ongewenste kinderloosheid, chronische ziekte, of het feit dat je geen vaste relatie hebt. Hoe laat je iets los dat nog zo aanwezig is in jou? Als verlangen, diepe wens, intentie of pijn. Hoe dan?
Hoe doe je dat? Natuurlijk helpt yoga en meditatie je om in je lijf te ervaren wat je nog vasthoudt, en als je weet wat je nog vasthoudt, kun je loslaten. Echter betekent het ook dat je denkpatronen mag onderzoeken. Hoe denk je over bepaalde zaken waarin je iets angtvallig vasthoudt? Wij mensen zijn zo gewend om vast te houden aan zekerheid, aan veiligheid, aan iets dat resultaat oplevert, aan materieel, aan vastigheid. Keer op keer draaien we cirkels van hetzelfde in ons leven en ergens diep van binnen begint er iets vast te zitten. Voelen we ons gevangen in die loep. Het ‘is dit alles’ gevoel en dat vastzetten kan resulteren in allerlei klachten. Het vastzetten van ons lichaam bijvoorbeeld. Die stramheid heeft een directe link met de starheid in ons denken. Of misschien ook herkenbaar…emotionele uitspattingen! Het primair reageren op gedrag van mensen, prikkels, situaties, woorden van een ander. We laten ons kwetsen en reageren zonder nadenke als een impuls. Dat is wat dieren ook doen als overlevingsstrategie, het is ons instinkt om onszelf veilig te stellen en voelen. Als je daarin rondtolt, heb je wellicht geen idee dat het ook anders kan. Wijzen naar een ander en slachtoffer zijn van een situatie is orde van de dag bij veel mensen. Echter het is niet iets dat je overkomt, je creeert deze situatie zelf door de manier waarop je denkt. Jouw leven vormt zich naar de manier waarop je denkt. Dus als je met alle krampachtigheid iets vast houdt, dan manifesteert jouw leven zich ook dusdanig als krampachtig.
Hoe doorbreek je dat dan? Door een stap terug te zetten, stil te worden en te gaan luisteren naar jezelf. Bereid zijn om eerst naar jezelf te kijken en dan naar de ander. En stel jezelf dan eens de vraag: ‘Welke gedachten zetten mij vast?’ ‘Welke overtuigingen zorgen ervoor dat ik gevangen blijf in een bepaalde situatie, terwijl mijn diepste verlangen is om vrij te zijn?
Onthechten maakt vrij, want als iets niet meer aan je hecht, hoeft het ook niet los te scheuren. Dat betekent niet dat je als een struisvogel je kop in het zand moet duwen. Dat zou ontkenning betekenen en ontkennen is nog geen onthechten. Het gaat juist om dat je bij vol bewustzijn en met je (innerlijke) ogen wijd open ziet wat je nog vasthoudt. En door te zien wat je vasthoudt, kun je loslaten, maar alleen als jij dat toestaat, als je er zelf voor kiest. Niemand anders gaat dat voor jou doen, dus wijzen naar een ander heeft geen enkele zin. Dat zorgt er eigenlijk eerder voor dat je nog meer gaat vasthouden. In je lichaam, emotioneel en het voedt de starheid van je denken.
Onze gedachten zijn maar gedachten die voortkomen uit slechts een klein stukje van onze hersenen. We zijn tot zoveel meer in staat dan je ‘denkt’. Bewustzijn leeft zichzelf door de hersenen heen, we hebben onze hersenen nodig om bewust te worden van onszelf. Dat begint met jezelf observeren: ‘hoe doe ik zoals ik doe en daarom doe ik dat zo’. Dat lijkt vermoeiend maar het gaat je uiteindelijk heel veel brengen. Namelijk bewustzijn op wat je allemaal vasthoudt, zodat je daarna kunt gaan opruimen. Opruimen wat je niet meer dient, loslaten van chronische spanning in je lijf, emotioneel meer in vriendelijkheid, zachtheid en zelf liefde komen en het animale denkbrein ombuigen naar gedachten die meer zin geven, die jou meer in een staat van vreugde brengen ipv negativiteit. Jezelf lichter voelen. Letterlijk lichter, omdat je de zwaarte hebt losgelaten. Het is echt veel simpeler dan je denkt!
Namasté 🦋 Monique